प्रतिलिपिमराठी
एक झोका.
18032
"मुझे भी बैठना है झुले पे" ती ५ -६ वर्षाची चिमुरडी प्रत्येक आई आणि बापाला विनंती करत होती. मुंबईतल्या सुखवस्तू क्षेत्रातील गार्डन होत ते. पण प्रत्येक मुला बरोबर त्याचे पालक होते, त्यांच्यासमोर ...
लेखकांविषयी
टिप्पण्या
- तुमचे रेटिंग
- एकूण टिप्पणी
- 21 सितम्बर 2018कथा छान आहे पण वाचून मन मात्र अस्वस्थ झालं.----गरिबी हा एक असाध्य रोग आहे त्याच्यावर अजून तरी काही उपाय नाही .मनावर दगड ठेऊन त्या माउलीने पोटच्या पोरीला वाऱ्या वर सोडले खरे ----पण कोण श्रीमंत ,सुशिक्षित तिला मायेनं घेऊन जाईल???? चौकीदार जरी गरीब होता पण माणुसकी त्याच्यात होती किमान त्याने तिला वार्यावर न सोडता कायद्याच्या हवाली केले --- धन्यवाद
29 जून 2018Asa ka kartat lok....sambhalaychi akkal naste tar por janmala ka ghaltat.. .tevha tyana samjat nahi ka...nich lok...katha manala bhidnari
22 जून 2018खरचं अप्रतिम लिखाण आहे...मन गहीवरून आल वाचताना..समाजात अशा कितीतरी घटना घडत असतात पण आपल्याला त्याचा पत्ता सुद्धा नसतो
समस्या नोंदवा
समस्या नोंदवा
समस्या नोंदवा