वांझोटी

मनाचा ठाव घेणारी कथा!स्त्री समाजात कोणतंही लेबल घेऊन फिरु शकते पण 'वांझ'चा शिक्का घेऊन फिरण्याइतके अपमानास्पद तिच्यासाठी काही नसते.देवकी सर्वांचे संसार करण्यासाठी व आई-वडीलांसाठी चंदनाप्रमाणे जळली व सर्वांचे संसार सुखी केले पण हे करताना तिने गमावलेले 'रत्न' कधीच परत येणार नव्हते.लेखकाने कथेची भाषा व मांडणी सुंदर केली आहे.कथा काल्पनिक असूनही खरी वाटते.कथेची पकड व वेग कुठेच कमी झाला नाही याचे सर्वस्वी श्रेय लेखकाला द्यावेच लागेल.

डोळे भरुन आले ,आपला समाज किती स्वर्थी आहे हे दिसून येत ऐखदया स्ञी ला वाझोटी म्हणून हिनवताना लाज वाटली पाहीजे . स्ञी कधीच कुणाला कळली नाही.

काळजाला चटका लावून गेल हो तुमचं लिखाण ......समाजाची जहरी बाजू अगदी योग्य रीतीने मांडलीय .....''वांझोटी" हा शब्द एका स्त्री मनाला किती डंक मारनारा असतो न......हा समाज त्यागाची भाषा नाही समजून घेत अन तो त्याग जर एका एकट्या स्त्री ने केलेला आलं त त्याला मातीमोल किंमत असते .पण काही लोक असतात ज्यांना उपकाराची जाणीव मरे पर्यंत असते ......शेवट पण खूप छान आहे .....विचार करायला मजबूर केलं हो तुम्ही .....खरंच .........!